خداحافظی

زندگی با بابام یعنی تمرین برای به خاطر سپردن تک جمله. مغزم پُر از تک جمله است. امروز با مامانم حرف میزدم. گفت زندگیش خیلی خوبه و بوده. گفت همیشه در کنار بابام بهم خوش گذشته. اینقدر درک کردمش که نتونستم جلوی گریه ام رو بگیرم پاشدم رفتم اونور عر زدم تا همین الان. این کامپیوتر لعنتی هم که کاغذ نیست اشکام روش معلوم شه.

صدات میاد

امروز همه اومدن برای تو به من تسلیت گفتن. همه ازت تعریف کردن. هر بار که یکی ازت تعریف کرد. صدات رو اون پشت میشنیدم که میگی اینا همش تعارفه.

تعجب نداره که

بابام همیشه میگفت بیست با نوزده هم خیلی فرق داره. بیست یعنی همه رو بلدی، یعنی صد در صد. چند باری رفتم خونه گفتم مثلن فیزیک شدم ۱۶ بالاترین نمره کلاس، بعدی ۱۲ بود. می گفت همه شدن صفر تو باید بیست بشی. این جمله رو خیلی شنیدم. گاهی تو گوشم کلمه بیست مثل زنگ صدا میکرد. گاهی یکی تو گوشم بیست نجوا میکرد. گاهی صدای بابام تو مغزم بود صدایی شبیه صدای پدر هملت، تو بی ی ی ی ست باید بشی پسرم ( بابام پسرم نمیگه ها).

یه روز اومد خونه با حالتی که مخلوط تو فکر بودن و در عجب بودن، بود گفت: زدی تو بیخیالی مثکه. امروز معلمت بهم گفت این انگار هیچ فرقی برایش نمیکنه که پنج بشه یا نوزده!!!!